Wiklino – Beckel

Wiklino – wieś w gminie Słupsk. Była to jedna z najstarszych udokumentowanych wsi w powiecie słupskim. W dokumencie wydanym w 1281 r. książę Pomorza Gdańskiego Mściwoj II przekazał Wiklino wraz z kilkoma innymi miejscowościami klasztorowi w Białobokach nad Regą jako uposażenie dla tworzącego się zakonu żeńskiego norbertanek w Słupsku. W późniejszych latach wieś była lennem rodziny Bandemer. W 1804 r. właścicielem wsi był Karl Friedrich Bogislav von Bandemer.

Rolnictwo

W 1939 r. we wsi znajdowały się 53 gospodarstwa rolne, tym:
– 15 o powierzchni od 0,5 ha do 5 ha,
– 14 o powierzchni od 5 ha do 10 ha,
– 15 o powierzchni od 10 ha do 20 ha,
– 9 o powierzchni powyżej 20 ha.
Największe gospodarstwa rolne posiadali: Ernst Gabbey – 47 ha, Karl Neitzke – 40 ha, Gustav Höppner – 34 ha, Gustav Nehring – 30 ha, Willi Birr – 26 ha, Paul Framke 20 ha i Willy Gabbey 20 ha.
We Wiklinie działały dwie karczmy należące do Paula Duske i wdowy Ruske.

Kościół

Mieszkańcy wsi byli wyznania ewangelickiego. W 1925 r. tylko dwie osoby deklarowały katolicyzm. Wieś należała do parafii we Wrześciu, a tym samym do okręgu kościelnego Słupsk Stare Miasto (Stolp-Altstadt). 

Szkoła

W otwartej w 1932 r. szkole powszechnej uczyło się 68 dzieci. Ostatnim nauczycielem był Wilhelm Groth.

Ostatnie dni wojny

W pierwszych tygodniach 1945 r. wieś była przepełniona uchodźcami z Prus Zachodnich, Prus Wschodnich oraz mieszkańców z miejscowości Krzynia. Mieszkańcy wsi nie otrzymali rozkazu do ewakuacji. Wieś została zajęta przez wojska radzieckie 8 marca 1945 r. około godziny 16:00. Po zakończeniu wojny do wsi zaczęli przybywać polscy osadnicy. Większość osiedleńców pochodziła z Kielecczyzny. Pierwsza deportacja niemieckiej ludności za rzekę Odrę odbyła się we wrześniu 1946 r. Deportacje trwały do czerwca 1947 r. Podczas II wojny światowej zginęło 16 mieszkańców wsi, 37 zaginęło, a 24 poległo w szeregach armii niemieckiej. 

Cmentarz

Data powstania:	II połowa XIX wieku. Brak dokładnych danych. Istniał w 1872 r.
Wyznanie / parafia:	Ewangelicki / Wrzeście.
Status:	Nieczynny.
Położenie:	500 m w prostej linii od centrum wsi, w kierunku północnym. Po lewej stronie drogi DK 213 do Żoruchowa.
Współrzędne geograficzne:	N 54° 32′ 54,5′′ E 17° 8′ 18′′
Powierzchnia:	± 5200 m2
Układ przestrzenny:	Cmentarz posadowiony na płaskim terenie, na planie prostokąta, na linii północ – południe. Granicę terenu pochówkowego wytyczają świerki. W południowo-zachodniej części cmentarza znajdowała się kaplica z czerwonej cegły kryta dachówką typu karpiówka. Wejście na teren cmentarza znajduje się od strony południowej. Nie zachował się układ kwater, grobów i mogił.
Drzewostan i roślinność:	Świerk, dąb, sosna, leszczyna / bluszcz, konwalia.
Najstarszy zachowany element:	Krzyż żeliwny upamiętniający Annę Ruch zmarłą 22.11.1872 r. przeżywszy 1 rok i 8 dni.
Zachowało się:	– płyta nakrywowa z II połowy XIX wieku, – 2 krzyże żeliwne /małe/, – 1 krzyż żeliwny ażurowy z tabliczkami porcelanowymi z obu stron, z II połowy XIX wieku, – 1 krzyż żeliwny /duży/.

Pochowani na cmentarzu w Wiklinie

Nazwisko	Imię	Uwagi	Data urodzenia	Data śmierci
Framke	Emma Johanne Hermine	Córka Ludwig′a Framke i Auguste z dm. Burse.	30.10.1878	01.12.1878
Framke	Otto Franz Gottfried	Syn Wilhelma Framke i Minn′y z dm. Pinzke.	08.05.1901	11.11.1908
Heise geb. Wendt	Pauline	–	06.02.1864	22.11.1927
Ruch	Anna	–	14.11.1871	22.11.1872
Zessin	Michael Jacob	–	22.09.1805	23.12.1874

Źródło:
1. Karl Heinz Pagel, Der Landkreis Stolp in Pommern, Bonn 1989, ss. 387-389.