Bięcino – Benzin

Bięcino – wieś sołecka w gminie Damnica. Już w 1485 r należała do rodziny von Schwave, a przed 1529 r. połowa wsi była w posiadaniu rodziny Stojentins. W późniejszych latach Bięcino było lennem rodziny Wobesers, a przez ostatnie 200 lat, tj. do 1945 r. należało do rodziny von Puttkamer. W 1686 r. Georg von Puttkamer kupił wsie Bięcino i Karżniczka od rodzinny von Hebron. Majątek przechodził z ojca na syna. W 1858 r. przejął go Anselm von Puttkamer, który miał same córki. Po jego śmierci majątek przeszedł na jego brata Henning′a, który miał go do 1907 r. Ostatnimi właścicielami wsi byli – Ulrich von Puttkamer do 1942 r. i Bogislaw von Puttkamer do 1945 r. 

Rolnictwo, handel i rzemiosło 

Według danych z 1939 r. powierzchnia majątku wynosiła 769 ha, w tym: 393 ha gruntów ornych, 1 ha pastwisk, 356 ha lasów i 10 ha nieużytków. Stan żywca wynosił 25 koni, 140 sztuk rogacizny i 320 świń. Poza majątkiem we wsi było 31 gospodarstw rolnych:
– 9 o powierzchni od 0,5 do 5 ha,
– 8 o powierzchni od 5 do 10 ha,
– 9 o powierzchni od 10 do 20 ha,
– 5 o powierzchni od 20 do 100 ha.
Największe gospodarstwa rolne posiadali: Georg Zoschke – 56 ha, Leo Höppner – 43 ha, Otto Kosbab – 37 ha, Walter Kosbab – 32 ha, Gustav Kosbab – 32 ha i Hermann Kosbab – 25 ha.
W latach czterdziestych XX w. we wsi funkcjonowała kasa oszczędnościowo-pożyczkowa, spółdzielnia elektryczno-maszynowa, hotel Franza Sonnemann i młyn Alberta Hoffmeister. Mieli swoje zakłady szewc Adolf Treptow, kowal Paul Schwuchow i rzeźnik Emil Mützke.

Kościół

Wszyscy mieszkańcy wsi byli wyznania ewangelickiego i należeli do parafii w Damnie, która należała do okręgu kościelnego Słupsk – Stare Miasto.
Od 1946 r. Ludność Bięcina jest wyłącznie katolicka. Obecnie wieś należy do parafii św. Józefa w Zagórzycy, w dekanacie Główczyce, w diecezji pelplińskiej Kościoła katolickiego w Polsce.

Szkoła

W latach trzydziestych XX w. we wsi funkcjonowała trzyklasowa szkoła powszechna z dwoma nauczycielami. Do szkoły uczęszczał wówczas 76 uczniów. Jednymi z ostatnich nauczycieli byli Willy Karsten w latach 1905-19390, Werner Heinze i Gerhard Rudolph.

Ostatnie dni wojny

Dnia 8 marca 1945 r. szef lokalnej grupy społecznej wydał rozkaz do ewakuacji wsi, który wykonało połowa mieszkańców. Grupa uchodźców skierowała się w kierunku wschodnim z zamiarem dotarcia do Gdyni. Po przejściu około 6 km uchodźcy zostali otoczeni przez Rosjan. Tego samego dnia około godziny 16.00 do Bięcina wkroczyli pierwsi żołnierze radzieccy. Pod wieczór do wsi dotarła jeszcze piechota i kolumna pojazdów.  Oprócz pozostałej części mieszkańców we wsi przebywało około 700 uchodźców z Prus Wschodnich i Zachodnich oraz z okręgów Miastka i Bytowa. Wszyscy mężczyźni ubrani w mundury m.in. pracowników poczty, policji i kolei zostali rozstrzelani – 8 osób. Dwa dni po zajęciu wsi został zadźgany widłami majster dworski Leo Zaddach. 21 marca wszyscy mieszkańcy wsi i przebywający tutaj uchodźcy musieli w ciągu dwóch godzin opuścić miejscowość. Mieszkańcy Bięcina mogli wrócić do domów po kilku tygodniach. W czerwcu 1945 r. do wsi przybyli pierwsi osadnicy polscy, ale majątek jeszcze do lipca 1946 r. pozostawał w rękach rosyjskich. Podczas II wojny światowej zginęło 36 mieszkańców, 50 zaginęło, a 26 poległo w szeregach armii niemieckiej.

Cmentarz

Data założenia:	Brak danych.
Wyznanie / parafia:	Ewangelicki / parafia Damno.
Status:	Nieczynne.
Położenie:	Na północ od wsi, po prawej stronie leśnego traktu do Kukowa i Żoruchowa.
Współrzędne geograficzne:	N 54°31’449” E 17°13’114”
Powierzchnia:	Brak danych.
Układ przestrzenny:	Zatarte granice cmentarza, co uniemożliwia określenie planu posadowienia. Nie zachował się układ kwater i mogił.
Drzewostan i roślinność:	Barwinek.
Najstarszy zachowany element:	Brak.
Zachowały się:	43 granitowe podstawy pod żeliwne krzyże, 4 fragmenty z rozbitych nagrobków, 1 fragment drewnianego krzyża.

Pochowani na cmentarzu

Nazwisko	Imię	Tytuł / oznaczenie	Data urodzenia	Data śmierci
Zaddach	Leo	Zabity przez żołnierza radzieckiego.	–.–.—-	10.03.1945

Źródło:
1. Karl Heinz Pagel, Der Landkreis Stolp in Pommern, Bonn 1989, ss. 390-394.