Wilhelm Sebastian von Belling - urodził się 15 lutego 1719 r. w Pawłowie (Paulsdorf), w dawnych Prusach Wschodnich. Pochodził ze starej pomorskiej rodziny, która została udokumentowana w źródłach pisanych już w 1277 r. i miała swoją siedzibę w miejscowości Bellin. Był synem pułkownika Johana Abrahama von Bellinga i Kathariny von Kospoth.Był również wnukiem generała Johanna Georga von Bellinga, który poległ pod Bonn w 1689 r. w walce z Francuzami. Swoją karierę wojskową rozpocząła w wieku 15 lat w szkole kadetów do której uczęszczał przez trzy lata. Do armii pruskiej wstąpił w 1737 r. Ze względu na swój niski wzrost został wcielony do służby garnizonowej w Kołobrzegu. Po dwóch latach został przeniesiony do pułku huzarów w Prusach Wschodnich. Brał udział w wojnie pomiędzy Prusami a Austrią o panowanie nad Śląskiem (1740-1748). Walczył m.in. pod Dobromierzem (niem. Hohenfriedburg) i pod Kotliskami (niem. Kesselsdorf). Za swoje wojenne zasługi został odznaczony najwyższym wojskowym orderem - Pour le Merite (Za zasługę). W 1758 r. Belling został dowódcą nowo utworzonego pułku huzarów, którego miejscem stacjonowania obrano Słupsk (Stolp). Wizerunkiem garnizonu stał się szkielet ludzki z kosą i klepsydrą, a motto pułku brzmiało „Vincere aut mori” (Zwycięstwo lub śmieć). Brał udział w wielu kampaniach i wojnach, m.in. w wojnie siedmioletniej (1756–1763), w wojnie o sukcesję bawarską (1778–1779). Oddziały Bellinga zapuszczały się na tereny Polskie, gdzie okryły się złą sławą. W 1776 r. Belling został awansowany na generała porucznika i otrzymał Order Orła Czarnego za zasługi w wojnie o sukcesję bawarską.
Wilhelm Belling osiadł w Słupsku. Był żonaty z Katharine Elisabeth z dm. Grabow. Miał jedną córkę. Zmarł 28 listopada 1779 roku w Słupsku. Został pochowany 8 grudnia w krypcie pod ołtarzem w kościele Mariackim w Słupsku.