dr Fritz Brand - urodził się 28 stycznia 1892 r. w rodzinie prawniczej.  Dorastał z pięciorgiem rodzeństwa. Po ukończeniu szkoły średniej rozpoczął studia medyczne w Berlinie i Monachium. Dobrowolnie wziął udział w I wojnie światowej jako lekarz polowy. W 1919 r. robił doktorat z nauk medycznych na uniwersytecie w Greifswaldzie, a następnie pracował jako asystent w różnych szpitalach w Berlinie, m.in. w Klinice Uniwersyteckiej Kobiet Uniwersytetu Berlińskiego w Charité pod kierunkiem prof. Ernsta Bumm. W 1922 r. rozpoczął praktykę lekarza ogólnego w Bytowie, a w październiku tego samego roku przeprowadził się do Kołobrzegu. Objął tam kierownictwo nad ośrodkiem rekreacyjno-zdrowotnym dla dzieci i młodzieży (Reinke Waldheilstätte Schülerbrink). W 1934 r. dr Brandt przeniósł swoją praktykę lekarza ogólnego i położnika do Polic, a następnie w październiku 1936 r. osiadł w Słupsku, gdzie zamieszkał przy obecnej ulicy Sienkiewicza 8. Wsparciem i pomocnikiem w jego praktyce medycznej była żona Charlotta z dm. Haebler, która praktykę medyczną nabyła podczas I wojny światowej będąc pielęgniarką. Najtrudniejszy moment kariery medycznej przypadł na okres okupacji Słupska przez wojska radzieckie. W mieście, oprócz niemieckich mieszkańców i uciekinierów z sąsiednich okręgów, dla których ucieczka zakończyła się w Słupsku, było kilka tysięcy żołnierzy radzieckich i kilkuset Polaków. W mieście panował głód i bród. Nie działała również stacja uzdatniania wody. W ruinach spalonego centrum miasta rozkładały się zwłoki zabitych mieszkańców oraz truchła padniętych koni. Wszystko to było   przyczyną wybuchu epidemii tyfusu plamistego. Prawdopodobnie pierwsze ognisko epidemii znajdowało się w jednym z przepełnionych więzień utworzonych przez Rosjan. Choroba rozprzestrzeniała się bardzo szybko. Rosjanie okupujący miasto nie dostrzegali zagrożenia. Doktor Fritz Brandt, w celu ratowania przed epidemią przebywających w mieście i okolicznych wsiach ludzi, zgłosił się do radzieckiego komendanta miasta z propozycją zorganizowania pomocy. Został przyjęty ze zrozumieniem i natychmiast mianowano go lekarzem miejskim. Brandt natychmiast przystąpił do organizowania punktów szpitalnych w różnych częściach Słupska, gdyż szpitale miejskie zostały zajęte przez Rosjan. Powołał ekipę do wywózki zmarłych na cmentarz miejski, gdyż dziennie trzeba było pogrzebać kilkadziesiąt ciał. Otrzymał również od komendanta miasta samochód z uzbrojonym kierowcą. Niewilka część Niemców miała go za kolaboranta, lecz większość doceniała jego działania. Dzięki swojej zdecydowanej postawie wobec rosyjskiego komendanta, Brandt osiągnął wiele dla ludności niemieckiej i przyczynił się do stłumienia epidemii. Zdobywał racje żywnościowe oraz leki dla chorych. Jako lekarz miejski, a także organizator punktów szpitalnych i zdobywca środków niezbędnych do funkcjonowania tych szpitali, był zmuszony również pracować jako lekarz na oddziałach epidemicznych, co było spowodowane brakiem personelu. Wiele osób obsady medycznej zmarło na skutek zarażenia się tyfusem. Jeszcze 31 maja 1945 r. wygłosił przemowę na pogrzebie dwóch lekarzy i pielęgniarki. Trzy tygodnie później, tj. 20 czerwca 1945 r., zmarł z powodu epidemii. W dowód szacunku tysiące mieszkańców miasta uczestniczyło w ostatniej drodze swego doktora. W pogrzebie uczestniczył również radziecki komendant miasta. Doktor Fritz Brandt został pochowany w Słupsku na cmentarzu przy ul. Kaszubskiej. Grób znajduje się w kwaterze 36.